همگرایی رفتار حسابداری برای دارایی های نامشهود

دارایی های ناملموس یک کلید اساسی برای توسعه و موفقیت سازمان هایی است که در زمینه اقتصادی و تکنولوژیکی عصر ما رقابت می کنند. آنها محرک اصلی ایجاد ارزش در موجودیت ها می شوند. آنها به قدری اهمیت پیدا می کنند که شناسایی و اندازه گیری آنها بسیار مرتبط شده است. با این حال ، علیرغم تلاش های زیادی که در سال های اخیر برای درک ماهیت دارایی های نامشهود و ادبیات گسترده در مورد آنها انجام شده است ، تعریف واحدی برای تعیین محدودیت واضح و عینی دارایی های نامشهود وجود ندارد.

در این وضعیت ، نهاد های دانشگاهی و نهاد های نظارتی در حال حاضر با تلاش مشترک برای توسعه تعریف مناسب از دارایی های نامشهود و ایجاد طبقه بندی منسجم روبه رو هستند. بنابراین ، ابتدا باید واژه دارایی نامشهود را روشن و تعریف کنیم. برای انجام این کار ، ما قصد داریم تعاریف متفاوتی را که در مقررات حسابداری ، اعم از اسپانیایی و بین المللی مورد استفاده قرار می گیرد ، جمع آوری کنیم تا مجموعه ای از جنبه های مشترک را استخراج کنیم که به ما امکان می دهد در شناسایی و تعیین محدوده آنها پیشرفت کنیم.

از دیدگاه حسابداری مالیاتی ، استولووی و جنی کازاوان (2001) وجود دو روش متفاوت برای تعریف دارایی های نامشهود را نشان می دهند:

با استفاده از تعریف دارایی های نامشهود ، یعنی یک رویکرد مفهومی ، یا
با تدوین فهرستی از عناصری که به عنوان دارایی های نامشهود شناخته می شوند ، یعنی رویکرد “موجودی” دارایی ها.

در بیشتر کشورها ، مقررات حسابداری دارایی های نامشهود را با تهیه فهرستی تعریف می کند ، اما تعریف خاصی وجود ندارد. با این حال ، در تعریف ارائه شده توسط FASB در ایالات متحده ، ASB در انگلستان یا IASB ، رویکرد موجودی هر دو مفهوم و دارایی ها به عنوان مفهوم دارایی های نامشهود با فهرستی از دارایی هایی که ظاهراً نامشهود هستند ، ظاهر می شود. باید به این نکته اشاره کنیم که علیرغم پیشرفت بزرگی که در جهت دستیابی به سطح بالاتری از همگرایی بین مقررات حاصل شده است ، هیچ درمان همگونی وجود ندارد.

تفاوت های اصلی در موارد زیر یافت می شود:

(1) استفاده از ارزش منصفانه برای اندازه گیری برخی از انواع تملک.

(2) معیار های اندازه گیری که بعداً اعمال شد ؛

(3) تجدید ارزیابی دارایی های نامشهود ؛

(4) اندازه گیری ضرر های ناشی از کاهش ارزش و برگشت احتمالی آنها ؛ و

(5) به رسمیت شناختن و استهلاک هزینه های تحقیق و توسعه.

با توجه به دستاورد های حاصل از یکنواختی بیشتر در روش حسابداری دارایی های نامشهود قابل شناسایی ، IAS 38 جدید (IASB ، 2004) به معنای سطح همگرایی بالاتر با هنجارهای SFAS 141 و 142 FASB (2001) است.

جنبه های برخورد با دارایی های نامشهود قابل شناسایی که توافق بیشتری بر روی آنها وجود دارد عبارتند از:

(1) معیار های شناسایی حسابداری یکسان برای دارایی های قابل شناسایی خارجی ؛

(2) معرفی تعریف بسیار مشابهی از مفهوم “تشخیص هویت” ؛

(3) استفاده از ارزش منصفانه به عنوان معیار های اندازه گیری دارایی های نامشهود ناشی از عملیات مبادله و دارایی های نامشهود که به عنوان بخشی از ترکیب کسب و کار به دست آمده است.

(4) امکان دارایی های نامشهود با عمر مفید نامحدود ؛ و

(5) حذف معیار استهلاک برای آن دارایی های نامشهود با عمر مفید نامحدود ، که سالانه از نظر ارزش آن بررسی می شود.