پیشینه تجزیه و تحلیل سودمندی صورت جریان وجوه نقد

پیشینه تجزیه و تحلیل سودمندی صورت جریان وجوه نقد

تجزیه و تحلیل صورت های مالی رشته ای است که تکنیک ها و ابزار های خاصی را در صورت های مالی به منظور کشف و تعیین دلایلی که یک سازمان را به وضعیت کنونی سوق داده است، اعمال می کند. با استفاده از تکنیک های خاص سعی می شود پیش بینی هایی را با کمترین ریسک ممکن با هدف نهایی ارائه اطلاعات مفید انجام دهد که به مدیران کمک می کند تصمیمات درستی بگیرند که تعادل سازمان را در آینده تضمین می کند. تجزیه و تحلیل صورت های مالی بر اساس اطلاعات خارجی است که در صورت امکان باید با داده های ارائه شده توسط حسابداری مدیریتی تکمیل شود.

صورت های سالانه (AS) ستون فقرات این اطلاعات مالی خارجی را تشکیل می دهند ، حداقل اطلاعاتی که برای انجام این نوع تجزیه و تحلیل مورد نیاز است. در طول سالها کشورها مجبور شد مقررات حسابداری خود را برای مطابقت با استاندارد های بین المللی تطبیق دهند و این باعث تغییرات بسیار مهمی شد که در انتشار برنامه حسابداری عمومی به اوج خود رسید. ما حساب های سالانه متفاوتی نسبت به برنامه قبلی داریم که شامل پنج سند است:

1. ترازنامه
2. حساب سود و زیان
3. گزارش سالانه
4. صورتحساب تغییرات در ارزش خالص (SCNW)
5. صورت جریان وجوه نقد (CFS).

اگرچه سه سند قبلی قبلاً در برنامه حسابداری عمومی نشان داده شده بود، اما تغییرات زیادی در طرح جدید ایجاد شده است. اسناد جدیدی که در برنامه حسابداری جدید گنجانده شده است عبارتند از:

• صورت تغییرات در ارزش خالص
• صورت جریان وجوه نقد.

برخی از این مطالعات در این حوزه بر بررسی ویژگی های مختلف اندازه گیری ها بر اساس اقلام تعهدی در مقابل اندازه گیری های مبتنی بر معیارهای جریان نقد ، عمدتا به منظور پیش بینی جریان های نقدی آینده و ورشکستگی شرکت متمرکز شده است. در بین مطالعاتی که ترجیح نوع خاصی از متغیرها در پیش بینی جریانات نقدی آینده را مورد بررسی قرار می دهند ، شایان ذکر است که مطالعه بوون و همکاران (1986) برجسته شود که هدف آن تشخیص این بود که کدام اندازه جریان نقدی وجوه بهتر جریانات نقدی آینده را در آینده پیش بینی می کند. یک بازه زمانی یک و دو ساله آنها به این نتیجه رسیدند ، هرچند قطعی نیست ، که پارامتر های پایه تعهدی (سود یا زیان معمولی با استهلاک و تأمین مالی خودکار عملیات تعدیل می شود) بهتر از بقیه هستند. گرینبرگ و همکاران (1986) ظرفیت پیش بینی جریان نقدی عملیاتی را با درآمد عادی برای پیش بینی جریانات نقدی عملیاتی آینده مقایسه کردند و آنها نشان دادند که درآمد معمولی پیش بینی بهتری از جریان نقدی است. Gaharan (1988) ظرفیت پیش بینی جریان های نقدی عملیاتی آینده را از سه متغیر جریان اندازه گیری کرد:

1. سرمایه در گردش عملیاتی
2. سرمایه در گردش پولی ناشی از عملیات
3. جریان های نقدی عملیاتی تنها با در نظر گرفتن یک دوره تعویق.

یافته ها نشان داد که متغیر نزدیک به سود دارای بیشترین ظرفیت پیش بینی است. آرنولد و همکاران (1991) در میان یافته های خود ، این واقعیت را برجسته کردند که به نظر می رسد سرمایه در گردش عامل پیش بینی بهتری از جریان نقدی عملیاتی نسبت به جریان نقدی خود برای یک دوره زمانی یک تا دو ساله است. پینا (1992) مطالعه کرد که آیا ویژگی های آماری دو نوع اطلاعات با استفاده از حساب های نقدی یا حساب های تعهدی ، یکسان است یا خیر.

او به این نتیجه رسید که ویژگی های اندازه گیری های نقدی متفاوت از آنهایی است که با استفاده از روش تعهدی به دست آمده است و حتی اگر نمی توان تأیید کرد که یکی از روش ها بر دیگری برتری دارد ، معیارهای حسابداری تعهدی دارای ظرفیت پیش بینی بیشتری نسبت به نقدینگی آینده است، جریان می یابد. گاباس و آپلانیز (1994) به این نتیجه رسیدند که متغیری که برای جریان های نقدی آینده بهتر حساب می شود ، سرمایه در گردش است. گینر و سانچو (1996) سودمندی پارامتر های مختلف مربوط به جریانات صندوق (سرمایه در گردش ، سرمایه در گردش پولی و دارایی های نقدینگی) را مورد مطالعه قرار دادند و تأیید کردند که سرمایه در گردش عملیاتی دارای ظرفیت پیش بینی بیشتری است ، که به نظر می رسد سودمندی بیشتر روش تعهدی را تأیید کند.

بالاتر از کیفیت حسابداری نقدی از مطالعاتی که به بررسی پیش بینی ورشکستگی کسب و کار پرداخته بود ، باید به بررسی بیولوژیکی بیور (1966) که یک مدل تک متغیری را ارائه می دهد ، اشاره کرد که نشان می دهد نسبت سرمایه در گردش اطلاعات قاطعی در اختیار ما قرار نمی دهد و علاوه بر این ، اینطور نیست. بهترین شاخص حلالیت نه در کوتاه مدت و نه در بلند مدت. کیسی و بارتزاک (1984) ؛ جنتری و همکاران (1985) ، در مطالعات خود توانایی پیش بینی ورشکستگی شرکت را تجزیه و تحلیل کردند. ویسکیون (1985) تجزیه و تحلیل ورشکستگی شرکت ها را با استفاده از چهار نسبت نقدینگی ، سودآوری ، بدهی و گردش انجام داد. پرسی و استوکس (1992) چهار متغیر را تجزیه و تحلیل کردند: سود ، سود به علاوه استهلاک ، سرمایه در گردش عملیاتی و جریان نقد عملیاتی. خطاهای پیش بینی با سود به علاوه استهلاک و سرمایه در گردش کمتر از دو متغیر دیگر بود. با این حال، وقتی نمونه تقسیم شد ، این نتایج تکرار نشد.